Γονέας, παιδί και δάσκαλος: Συνταγή επιτυχίας ή αποτυχίας.

Το παιδί θέλει να μάθει όργανο. Ζητάει από μόνο του να το πάνε οι γονείς σε μαθήματα μουσικής. Οι γονείς διακρίνουν ότι έχει ταλέντο και αποφασίζουν να το πάνε. Οι γονείς το πάνε γιατί θέλουν οι ίδιοι να μάθει ένα (ή το συγκεκριμένο) όργανο. Το παιδί δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο αλλά θέλει πάρα πολύ να μάθει ένα (συγκεκριμένο) όργανο. Αυτές είναι οι συνήθεις περιπτώσεις οι οποίες κάνουν τους γονείς να αναζητήσουν ένα ωδείο, ένα δάσκαλο και να ξεκινήσει το παιδί τους τη μουσική του εκμάθηση.

Κι από κει ξεκινάει μια πορεία, η οποία επί της ουσίας είναι κοινή και παράλληλη. Ο δάσκαλος, ο μαθητής κι ο γονιός πορεύονται μαζί (θέλοντας ή μη), καθώς το παιδί ξεκινάει τη μουσική του σπουδή και καθώς προχωράει. Κι εκεί αρχίζουν πολλές φορές κάποια ευτράπελα, τα οποία μπορούν να κάνουν πολύ κακό στο παιδί.

• Ο γονιός αμφιβάλλει για το αν το παιδί του μπορεί.
• Ο γονιός αμφιβάλλει για το αν το παιδί του προχωράει καλά ή πολύ αργά.
• Ο γονιός αμφιβάλλει για το αν ο δάσκαλος κάνει σωστή δουλειά.

Ας τα πάρουμε ένα ένα.

Δεν υπάρχει παιδί που να μη μπορεί να κάνει κάτι. Υπάρχει παιδί που έχει τεράστιο ταλέντο (που κι αυτό δεν εγγυάται ότι θα κάνει σίγουρα μια μεγάλη μουσική καριέρα), και υπάρχει και παιδί που δεν έχει τόσο ταλέντο αλλά έχει όρεξη και μεθοδικότητα και υπομονή και δουλεύει και μπορεί κάλλιστα να φτάσει ή και να πετύχει περισσότερα από ένα παιδί με ταλέντο. Ο γονιός δεν πρέπει να αμφιβάλλει και ειδικά να εκφράζει αμφιβολίες μπροστά στο ίδιο το παιδί. Γιατί για ένα παιδί είναι το λιγότερο εγκληματικό το να αισθάνεται ότι ο ίδιος του ο γονιός (τον οποίο έχει σε υψηλή θέση στο μυαλό του και στη ζωή του) δεν πιστεύει σ’αυτό και στις δυνατότητές του. Οτιδήποτε άλλο εκτός του σχολείου δεν είναι υποχρεωτικό. Το κάνουμε γιατί το θέλουμε εμείς οι ίδιοι. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που λέω στα παιδιά μου την πρώτη μέρα γνωριμίας μας. Αν το παιδί το αγαπήσει αυτό που ήρθε να μάθει, θα το κάνει. Όσο αργά και σταθερά και να είναι αυτό, και με το δικό του ρυθμό. Και θα μάθει, και θα ευχαριστηθεί και θα προχωρήσει.

Ο γονιός οφείλει να στηρίξει την απόφαση του παιδιού να μάθει το συγκεκριμένο όργανο (ή την απόφαση που ο ίδιος πήρε), και να κατανοήσει (εφόσον υποτίθεται ότι ο ίδιος ο γονιός γνωρίζει το παιδί του καλύτερα από τον καθένα) ότι το παιδί θα προχωρήσει στο ρυθμό που το ίδιο ορίζει και με τον τρόπο τον οποίο υποσυνείδητα θα ορίσει. Δεν είναι δουλειά του γονιού να προσπαθήσει να το πρεσσάρει (ούτε για καλό σκοπό). Το αντίθετο αποτέλεσμα θα έχει.

Όσον αφορά το θέμα ανάμειξης και άποψης του γονιού στο κατά πόσο κάνει επαρκώς τη δουλειά του ο δάσκαλος, αυτό δε θα έπρεπε καν να είναι θέμα τις περισσότερες φορές (φυσικά υπάρχουν και περιπτώσεις όπου ο δάσκαλος δεν κάνει δουλειά και εκεί πλέον απλά παίρνεις το παιδί και φεύγεις). Ο ίδιος ο γονιός επέλεξε το συγκεκριμένο δάσκαλο, έχοντας συνήθως ψάξει, ρωτήσει και ακούσει. Ο λόγος που επιλέγεται δάσκαλος είναι γιατί ο γονιός δε μπορεί ο ίδιος να διδάξει μουσική. Όπως δε μπορεί κι ο δάσκαλος αντίστοιχα να κάνει τη δουλειά την οποία κάνει ο γονιός (όποιο επάγγελμα είναι αυτό). Το να αμφισβητεί ο γονιός το δάσκαλο (και ειδικά μπροστά στο παιδί), μειώνει το δάσκαλο στα μάτια του παιδιού, χάνεται η εμπιστοσύνη, και είναι πολύ δύσκολο να προχωρήσει το παιδί όπως πρέπει. Ο γονιός πρέπει να συζητάει με το δάσκαλο, να κατανοεί τον τρόπο διδασκαλίας και το τί προσπαθεί ο δάσκαλος να κάνει βάσει του συγκεκριμένου παιδιού και των δυνατοτήτων του. Και πρέπει να κάνει υπομονή όπως κάνει κι ο δάσκαλος, γιατί στην κάθε ηλικία και στο κάθε παιδί υπάρχει ένας ρυθμός, και συνεχώς αλλάζει καθώς το παιδί μεγαλώνει κι ωριμάζει.

Πρέπει να αφήνουμε τους δασκάλους να κάνουν τη δουλειά τους. Και πρέπει να ακούμε και τα ίδια τα παιδιά, και να βλέπουμε τις αντιδράσεις τους και την πρόοδό τους με τα δικά τους μάτια κι όχι με τα δικά μας θέλω και τους εγωισμούς μας (εγωισμούς συνήθως τύπου «το παιδί μου έχει πρότυπο ένα δάσκαλο, μήπως σταματήσει να έχει πρότυπο εμένα»).

Μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει το τρίγωνο γονιού-δασκάλου-μαθητή. Ο δάσκαλος κι ο γονιός έχουν το υπέρτατο κοινό: και οι δυο θέλουν το καλό του παιδιού. Δεν είναι ανταγωνισμός, δεν είναι διαγωνισμός, είναι συνεργασία.

 

ΜΤ