Αγενής Άμιλλα: Δολοπλοκίες και ίντριγκες στο χώρο μας.

Ο κάθε εργασιακός χώρος, ασχέτως αντικειμένου, έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Ένα από τα βασικά αρνητικά είναι τα δράματα και ο «κακός» ανταγωνισμός που δημιουργείται και έχει ως αποτέλεσμα ένα όχι και τόσο καλό κλίμα ειδικά στις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ συναδέλφων.

Τί εννοούμε «κακός» ανταγωνισμός; Είναι γνωστό ότι στο χώρο μας υπάρχουν πάρα πάρα πολλοί μουσικοί, σε όλες τις ιδιότητες, όλες τις θέσεις και όλα τα επίπεδα. Εκτός της τέχνης, η δουλειά μας φυσικά είναι και θέμα επιβίωσης, και όλοι προσπαθούμε να κάνουμε όσα το δυνατόν περισσότερα και όσο το δυνατόν καλύτερα. Αυτό όμως θα έπρεπε (ιδανικά) να γίνεται με τρόπο που να ωφελεί εμάς τους ίδιους πρωτίστως, τόσο στο να γίνουμε καλύτεροι, όσο και στο να δουλέψουμε καλύτερα με τους άλλους. Γιατί ο χώρος όσο μεγάλος κι αν φαντάζει, είναι αρκετά μικρός και οι περισσότεροι γνωριζόμαστε.

Είναι λοιπόν κρίμα η προσπάθεια που κάνει κάποιος να αναρριχηθεί στο χώρο να βασίζεται στη συνεχή απόπειρα μείωσης ή υπονόμευσης της δουλειάς των αντίστοιχων συναδέλφων. Είναι μια καθημερινή κατάσταση, που τη βλέπουμε και την ακούμε. Κακόβουλα σχόλια (πολλές φορές χωρίς βάση και με κίνητρο τη ζήλια επειδή ο άλλος έκανε κάτι καλύτερο από μας ή κατάφερε να κάνει κάτι που εμείς δεν το καταφέραμε, λόγω καλύτερου επιπέδου, γνωριμιών, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό), κακολόγηση σε άλλους συναδέλφους της δουλειάς των εν λόγω «καλύτερων» (σε θέση, σε επίπεδο, σε διάφορα πλαίσια) συναδέλφων κλπ.

Αυτή είναι η πραγματικότητα του χώρου μας (και των περισσότερων άλλων). Είναι γνωστό ότι όταν κάποιος αρχίζει να ξεχωρίζει για τον οποιοδήποτε λόγο, αυτό ενοχλεί. Και ενοχλεί κυρίως εκείνους οι οποίοι δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, αισθάνονται κατώτεροι ή αδικημένοι (υπάρχουν φυσικά και αυτά) ή ανήμποροι να κάνουν το ίδιο και να φτάσουν σε υψηλότερο επίπεδο. Όμως εδώ έρχεται ο παράγοντας αυτογνωσία (ή η έλλειψη αυτής): αντί να αναγνωρίσουμε το ότι ο άλλος ΙΣΩΣ είναι καλύτερος, ή σίγουρα καλύτερος (σε πολλές περιπτώσεις), και να ασχοληθούμε με το τί θα μπορούσαμε εμείς να βελτιώσουμε στην τέχνη μας ώστε να ανέβουμε επίπεδο, προτιμάμε την «εύκολη» οδό: να προσπαθήσουμε να μειώσουμε την «απόσταση» με το να μειώσουμε τη δουλειά του άλλου, να τη σαμποτάρουμε πίσω από την πλάτη του.

Αγενής άμιλλα.

Και με όχι τόσο καλά αποτελέσματα τις περισσότερες φορές, γιατί η αλήθεια πάντα φαίνεται στο τέλος, και ο μόνος στον οποίο γίνεται κακό είναι εκείνος που προσπαθεί να κάνει το κακό. Όλα γυρίζουν κάποια στιγμή. Αποδεδειγμένα.

Γι’αυτό καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να μάθουμε από τους καλύτερους από μας, να φιλτράρουμε πληροφορίες, και να ασχοληθούμε με την καλυτέρευση του εαυτού μας και της δουλειάς μας, ώστε να έρθει και η δική μας αναγνώριση μέσα από τους προσωπικούς μας κόπους και τον επαγγελματισμό μας, και όχι μέσα από ίντριγκες και πισώπλατα. Γιατί αν έρθει από το δεύτερο (που δυστυχώς μερικές φορές έρχεται), και πάλι δε θα τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας γιατί το γεγονός ότι απλά πετύχαμε να μειώσουμε κάτι δε μας γεμίζει, γιατί ξέρουμε ότι και πάλι δεν είμαστε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε.

Ικανοποίηση και επιτυχία μέσα από τη συνεχή δουλειά.

ΜΤ